Հրապարակման մանրամասներ:

«Արցախի երիտասարդ գիտնականների և մասնագետների միավորում» (ԱԵԳՄՄ) հասարակական կազմակերպության «Գիտական Արցախ» պարբերականն ընդգրկված է ՀՀ ԲՈԿ-ի կողմից հաստատված «Ատենախոսությունների հիմնական արդյունքների և դրույթների հրատարակման համար ընդունելի գիտական հրատարակությունների» ցանկում: Պարբերականը, որի հիմնադիրը Երևանի պետական համալսարանն է, լույս է տեսնում տարեկան առնվազն 2 անգամ (2020 թվականից՝ տարեկան 4 անգամ):

Ամսագրի կամ հրապարակման վերնագիր:

Գիտական Արցախ=Scientific Artsakh=Научный Арцах

Հրապարակման ամսաթիվ:

2019

Համար:

1 (2)

ISSN:

2579-2652 ; e-2738-2672

Պաշտոնական URL:

www.artsakhlib.am

Լրացուցիչ տեղեկություն:

Մանթաշյան Սոնա, Mantashyan Sona

Այլ վերնագիր:

Հաշտության պայմանագիրը որպես հարկադրանքի օրինականացման գործիք. կիրառման որոշ միջոցները ; Peace Treaty as Tool of Legalised Coercion: Some Methods of Application

Ամփոփում:

В данной статье с помощью ретроспективного историко-правового анализа международного права представляются и анализируются различные методы принуждения, осуществляемые в рамках заключения мирных договоров посредством ратификации, вовлечения в миротворческий процесс третьих лиц, правосубъектности договаривающейся стороны и пр. Применение подобных методов, в отличие от классических методов принуждения, выраженных в явных формах применения силы, вопрос законности которых на протяжении развития международного права не был однозначным и претерпел различные изменения, давало возможность скрыть наличие дефекта в согласии договаривающихся сторон и создать гарантии исполнения закрепленных обязательств, устраняя опасность возможных попыток оспаривания действительности достигнутых соглашений в будущем. Таким образом, методы принуждения требуют отдельного детального исследования, исключительно на основе которого возможно сделать выводы о том, был ли нарушен принцип свободы согласия договаривающихся сторон, и только затем толковать нормы заключенных ими договоров в контексте права, действующего на том или ином историческом отрезке времени. Вышесказанное особо актуализируется с учетом многочисленности заключенных в период отсутствия запрета на угрозу силой или ее применения и сохраняющих силу по сей день мирных договоров, которые представляют интерес для международного сообщества как с юридической, так и политической точек зрения.
Սույն հոդվածում միջազգային իրավունքի ռետրոսպեկտիվ պատմաիրավական հետազոտման միջոցով ներկայացվում ու հետազոտվում են հարկադրանքի տարատեսակ մեթոդներ, որոնք իրականացվում են հաշտության պայմանագրերի կնքման շրջանակներում վավերացման, հաշտության գործընթացին երրորդ անձանց ներգրավմամբ, պայմանավորվող կողմի իրավասուբյեկտության միջոցներով և այլն: Նման մեթոդների կիրառումը, ի տարբերություն ուժի կիրառման դասական ձևերի, որոնց օրինականության հարցը միջազգային իրավունքի զարգացման ընթացքում միանշանակ չի եղել և կրել է տարբեր փոփոխություններ, հնարավորություն է տվել թաքցնել արատների առկայությունը պայմանավորվող կողմերի համաձայնություն-ներում և ստեղծել ամրագրված պարտավորությունների կատարման երաշխիքներ` վերացնելով ձեռք բերված պայմանավորվածությունների վավերության վիճարկման հնարավորությունը ապագայում: Այսպիսով, հարկադրանքի մեթոդները պահանջում են առանձին մանրամասն ուսումնասիրություն, որի հիման վրա կարելի է եզրակացություններ անել այն խնդրի շուրջ, թե արդյոք խախտվել է պայմանավորվող կողմերի համաձայնության ազատության սկզբունքը, և միայն դրանից հետո մեկնաբանել կնքած պայմանագրերի նորմերը` տվյալ պատմական ժամանակաշրջանում կիրառելի իրավունքի համատեքստում։ Վերոհիշյալը հատկապես արդիական է դառնում հաշվի առնելով ուժի կամ ուժի սպառնալիքի կիրառման արգելքի բացակայության շրջանում կնքված և մինչ օրս ուժը պահպանած բազմաթիվ խաղաղության պայմանագրերի առկայությունը, որոնք միջազգային հանրության համար հետաքրքրություն են ներկայացնում ինչպես իրավական, այնպես էլ քաղաքական տեսանկյուններից։
In this article, through retrospective historical-legal analysis of international law, various methods of coercion carried out in the framework of the conclusion of peace treaties through ratification, third parties involvement in the peace process, legal personality of the contracting party, etc are presented and analyzed. The use of such methods, unlike the classical methods of coercion expressed in explicit forms of the use of force, the issue of the legality of which was not straightforward and underwent various changesduring the development of international law, made it possible to hide the defect in the consent of the contracting parties and create guarantees of performance of the fixed obligations, eliminating risks of possible challenging validity of agreements reached in the future. Thus, the methods of coercion require separate detailed study, only on the basis of which it is possible to draw conclusions about whether the principle of freedom of consent of the contracting parties was violated, and only then interpret the norms of the treaties concluded by them in the context of the law valid for a particular historical period. The abovementioned is particularly actual taking into account the large number of valid peace treaties concluded in the absence of prohibition of threat or use of force and which are under of interest of the international community from both legal and political points of view.

Հրատարակության վայրը:

Երևան

Հրատարակիչ:

ԱԵԳՄՄ հրատ.

Ձևաչափ:

pdf

Չափեր:

էջ 241-248

Նույնացուցիչ:

oai:arar.sci.am:267692