Հրապարակման մանրամասներ:

«Լրաբեր հասարակական գիտությունների» քառամսյա, բազմալեզու, միջմասնագիտական, գրախոսվող հանդեսը ՀՀ ԳԱԱ հասարակական գիտությունները և հայագիտությունը ներկայացնող հնագույն (հիմնադրվել է 1940 թ.) պարբերականն է, որի էջերում աճել և հասունացել են հայագետների և հասարակագետների բազմաթիվ սերունդներ: 1940-1943 թթ. այն հրատարակվել է որպես ԽՍՀՄ ԳԱ նախագահության հայկական մասնաճյուղի՝ Արմֆանի հասարակական և բնական գիտությունների «Տեղեկագիր», 1943-1965 թթ.՝ Հայաստանի ԳԱ-ի «Տեղեկագիր հասարակական գիտությունների»: 1966 թ. ամսագիրը վերանվանվել է «Լրաբեր հասարակական գիտությունների»: 1940-1947 թթ. լույս է տեսել անկանոն պարբերականությամբ՝ 1948-1990 թթ. եղել է ամսագիր. 1991 թ.` երկամսյա, 1992-1995 թթ.` եռամսյա հանդես: 1996-ից առ այսօր այն հրատարակվում է քառամսյա պարբերականությամբ: Տարբեր ժամանակներում «Լրաբերի» գլխավոր խմբագիրներ են եղել անվանի գիտնականներ Հ. Օրբելին (հիմնադիր), Ս. Կարապետյանը, Հ. Բատիկյանը, Խ. Մոմջյանը, Մ. Ներսիսյանը, Ա. Հովհաննիսյանը, Ծ. Աղայանը, Գ. Ստեփանյանը, Հ. Ասլանյանը, Գ. Աբովը, Հ. Ինճիկյանը, Վ. Միքայելյանը, Ա. Խառատյանը: 2017 թ. վերջից սկսած՝ հանդեսի գլխավոր խմբագիրն է Պ. Ավետիսյանը:

Ամսագրի կամ հրապարակման վերնագիր:

Լրաբեր հասարակական գիտությունների=Herald of the Social Sciences=Вестник общественных наук

Հրապարակման ամսաթիվ:

2021

Համար:

2

ISSN:

0320-8117

Պաշտոնական URL:

Լրացուցիչ տեղեկություն:

Գրիգորյան Արմեն, Grigoryan Armen

Այլ վերնագիր:

Միտք և զգացմունք, ինչ ենք խոսում դրանց մասին ; Thought and Feeling as we Talk about them

Աջակից(ներ):

Պատ․ խմբ՝. Հ․ Գ․ Ինճիկյան (1966-1968) ; Գլխավոր խմբ.՝ Ծ․ Պ․ Աղայան (1969-1972) ; Վ․ Ա․ Միքայելյան (1972-1987) ; Ա․ Ա․ Խառատյան (1988-2017) ; Պ․ Ավետիսյան (2017-)

Ծածկույթ:

185-216

Ամփոփում:

Առօրյա և գրական բառօգտագործման բանասիրական վերլուծությունը թույլ է տալիս բացահայտել մտքի և զգացմունքի միջև եղած էական նմանությունները և տարբերությունները: Այսպես կոչված, «զգացմունքների լեզուն» և դրա հետ սերտորեն կապված «բնության լեզուն» միայն արտաքին, մակերեսային նմանություն ունեն իսկական լեզվին՝ մարդկային հոդաբաշխ խոսքին (լոգոսին)։ Զգացմունքների լեզվական արտահայտությունները թե՛ քերականության, թե՛ իմաստի առումով քիչ ընդհանուր բան ունեն խոսքի ոլորտին վերաբերող արտահայտությունների հետ (հմմտ. զգացմունքի և խոսակցության բայերը): Զգացմունքի և մտքի հարաբերությունը հասկանալու համար կարևոր նշանակություն ունի հին հնդեվրոպական «միտք, խոսք, գործ» եռյակը և դրա հետ սերտորեն կապված՝ «անհատ, հասարակություն, բնություն» եռյակը։ Զգացմունքը կարող է ընկալվել որպես ներքին գործ (ներքին բնություն), իսկ միտքը՝ ներքին խոսակցություն ինքն իր հետ: Այսպիսով, միտքը նմանվում է զգացմունքին իր ներքին, «հոգեկան» բնույթով և տարբերվում է խոսքի հետ ունեցած իր կապով (մինչդեռ զգացմունքները «անխոս» են): Պատմականորեն, զգացմունքի և մտքի միջև անցումային օղակը խոսքն է՝ մարդկային լեզուն: Филологический анализ повседневного и литературного словоупотребления позволяет выявить существенные сходства и столь же сущесвенные различия между мыслью и чувством. Так называемый «язык чувств» и близкий к нему «язык природы» лишь внешне, по поверхностной аналогии уподобляются подлинному языку – человеческому членораздельному слову-логосу. Языковые выражения, обозначающие чувства, и грамматически и содержательно имеют мало общего с выражениями, относящимися к речевой сфере (ср. глаголы чувства и глаголы говорения). Для понимания соотношения чувства и мысли ключевое значение имеет древняя индоевропейская триада «мысль, слово, дело» и тесно связанная с ней триада «личность, общество, природа». Чувство может пониматься как внутреннее дело/природа, а мысль как внутренний разговор с самим собой. Таким образом мысль и чувство роднит их внутренний, «душевный» характер, а отличает словесная природа мысли (тогда как чувства «бессловесны»). Средним, исторически переходным звеном от чувства к мысли выступает слово, человеческий язык. A philological analysis of everyday and literary word usage reveals significant similarities and equally significant differences between thought and feeling. The socalled "language of the senses" and the closely related "language of nature" are just superficially, by anexternal analogy, likened to the real language – the human articulate word (logos). Language expressions denoting feelings, both gramatically and meaningfully, have little in common with expressions related to the speech sphere (cf. verbs of feeling and verbs of speaking). To understand the rela-tionship between feeling and thought, the ancient Indo-European triad "thought, word, deed" and the adjacent triad "personality, society, nature" are of key importance. Feeling can be understood as an internal matter (internal nature), and thought – as an internal conversation with oneself. Thus, thought and feeling are similarby their inner, "soul" character, and are distinguished by the verbal nature of thought (whereas feelings are "wordless"). The middle, historically transitional link from feeling to thought is the word, the human language.

Հրատարակության վայրը:

Երևան

Հրատարակիչ:

ՀՀ ԳԱԱ

Ձևաչափ:

pdf

Նույնացուցիչ:

oai:arar.sci.am:276495

Դասիչ:

АЖ 410

Բնօրինակի գտնվելու վայրը:

ՀՀ ԳԱԱ Հիմնարար գիտական գրադարան