Հրապարակման մանրամասներ:

Պարբերականն ընդգրկում է արվեստի պատմության և հումանիտար գիտությունների ոլորտի ուսումնասիրություններ, թարգմանություններ և ուսումնամեթոդական հետազոտություններ

Ամսագրի կամ հրապարակման վերնագիր:

Գեղարվեստի ակադեմիայի Տարեգիրք=Yearbook of the Academy of Fine Arts=Ежегодник академии художеств

Հրապարակման ամսաթիւ:

2024

Համար:

16/1

ISSN:

1829-4278

Պաշտոնական URL:

www.yearbook.yafa.am

Լրացուցիչ տեղեկութիւն:

Kharatyan Ala, Харатян Алла

Այլ վերնագիր:

Self-Reflection in the Imaginary Dimension of Slavi-Avik Harutiunyan’s Poetry ; Саморефлексия в основе образного мышления поэзии Слави-Авик Арутюняна

Համատեղ հեղինակները:

Հայաստանի գեղարվեստի պետական ակադեմիա

Ծածկոյթ:

205-224

Ամփոփում:

Հոդվածը նվիրված է ժամանակակից հայ գրող Սլավի-Ավիկ Հարությունյանի բանաստեղծական «Երկինք և երկիր» ժողովածուի քննությանը՝ ինքնառեֆլեքսիայի մեկնաբանության միջոցով վերլուծելով բանաստեղծական ես-ի և մետաֆորների՝ որպես տեքստակառուցման հնարքների դրսևորումները։ Նման կառույցը, բնականաբար, ներքին կապակցվածությամբ իր իմաստային մասնավոր ծավալներն է թելադրում ընթերցողին, սակայն միաժամանակ ստեղծում է ընկալման ընդհանուր թաղանթ: Հեղինակը «Ուշացած հեռագրեր» ենթաշարքից մինչև «Անթռչուն երկինք» ներքին երկխոսություն է ստեղծում իր ներսի ու նրա արտաքին գոյության և դրա միջավայրի հետ: Ինքնառեֆլեքսիան դրանով նաև պատկերաստեղծման գործառույթ է ստանում, բացահայտվում են ինքնության ու գրողական ես-ի խնդիրները տարբեր տոպոսներում: Այն ամենապարզ ձևով բնութագրվում է որպես գրողի՝ ինքնահայումի ընթացքի գրակայնացում: Ինքնառեֆլեքսիան ունի գրական տեքստի արտացոլման գոյության երկու տիպաբանական ձև, որոնցից մեկը՝ կերպարից, այսինքն՝ ներքևից վերև արտացոլումն է, որը կարող է սահմանվել որպես իրականության ինքնագիտակցություն։
The article which is devoted to the examination of the contemporary Armenian writer Slavi-Avik Harutiunyan’s poetry collection “Heaven and Earth” analyzes text construction techniques and manifestations of the poetic self and its metaphors through the interpretation of self-reflection. Sure enough, such a structure dictates its private semantic dimension to the reader with its internal connection, but at the same time, it creates a common membrane of perception. Starting from the subseries “Late Telegrams” to “Birdless Sky”, the author creates an internal dialogue with his inner self, the outer existence and the environment. Self-reflection thereby also acquires the function of image creation, and the identity issues and the writer’s self are revealed in different topos.It is characterized in the simplest way, as a literary representation of the writer’s self-realization where self-reflection has two typological forms of existence of the literary text’s reflection: it is the character’s reflection, namely, from the bottom up, which can be defined as self-awareness of the reality. The life expressed in the poetry collection, the everyday life, the feelings and what is taken from life complete a person, and he examines himself from these viewpoints; his self-awareness is the only way to relate to every phenomenon. In fact, the article analyzes the process of the author’s poetic self-examination.
Статья посвящена рассмотрению поэтического сборника современного армянского писателя Слави-Авика Арутюняна «Небо и Земля», анализу поэтической самости и метафоры как приемов и проявлений построения текста через интерпретацию саморефлексии. Подобная структура своей внутренней взаимосвязанностью диктует читателю свои собственные смысловые построения, но в то же время создает обобщенную оболочку восприятия. От поэтического ряда «Запоздалые телеграммы» до «Безптичьего неба» автор строит внутренний диалог со своим внутренним миром, своим внешним бытием и окружением. Саморефлексия тем самым приобретает функцию построения образа, а проблемы личности и внутреннего «я» писателя раскрываются в разных топосах. Иначе говоря можно определить, что данный процесс характеризуется как приобретение литературной формы самовосприятия писателя. Саморефлексия имеет две типологические формы существования отражения художественного текста, одной из которых является отражение от самого персонажа, т. е., снизу вверх, что и есть самосознание реальности. Жизнь прожитая в сборнике стихов, то есть быт, чувства и все, что заимствованно из жизни, делает человека содержательным и с этой точки зрения человек анализирует самого себя; самосознание является единственным способом сотношения с любым явлением. По сути в статье анализируется процесс поэтического самоанализа автора на примере одного сборника.

Հրատարակութեան վայրը:

Երևան

Ձեւաչափ:

pdf

Նոյնացուցիչ:

կապին հետեւելուն համար սեղմէ հոս ; oai:arar.sci.am:378378

Լեզու:

hy