Publication Details:

«Լրաբեր հասարակական գիտությունների» քառամսյա, բազմալեզու, միջմասնագիտական, գրախոսվող հանդեսը ՀՀ ԳԱԱ հասարակական գիտությունները և հայագիտությունը ներկայացնող հնագույն (հիմնադրվել է 1940 թ.) պարբերականն է, որի էջերում աճել և հասունացել են հայագետների և հասարակագետների բազմաթիվ սերունդներ: 1940-1943 թթ. այն հրատարակվել է որպես ԽՍՀՄ ԳԱ նախագահության հայկական մասնաճյուղի՝ Արմֆանի հասարակական և բնական գիտությունների «Տեղեկագիր», 1943-1965 թթ.՝ Հայաստանի ԳԱ-ի «Տեղեկագիր հասարակական գիտությունների»: 1966 թ. ամսագիրը վերանվանվել է «Լրաբեր հասարակական գիտությունների»: 1940-1947 թթ. լույս է տեսել անկանոն պարբերականությամբ՝ 1948-1990 թթ. եղել է ամսագիր. 1991 թ.` երկամսյա, 1992-1995 թթ.` եռամսյա հանդես: 1996-ից առ այսօր այն հրատարակվում է քառամսյա պարբերականությամբ: Տարբեր ժամանակներում «Լրաբերի» գլխավոր խմբագիրներ են եղել անվանի գիտնականներ Հ. Օրբելին (հիմնադիր), Ս. Կարապետյանը, Հ. Բատիկյանը, Խ. Մոմջյանը, Մ. Ներսիսյանը, Ա. Հովհաննիսյանը, Ծ. Աղայանը, Գ. Ստեփանյանը, Հ. Ասլանյանը, Գ. Աբովը, Հ. Ինճիկյանը, Վ. Միքայելյանը, Ա. Խառատյանը: 2017 թ. վերջից սկսած՝ հանդեսի գլխավոր խմբագիրն է Պ. Ավետիսյանը:

Journal or Publication Title:

Լրաբեր հասարակական գիտությունների=Herald of the Social Sciences=Вестник общественных наук

Date of publication:

2024

Number:

2

ISSN:

0320-8117 ; e-2953-8297

Official URL:

Additional Information:

Казарян Гаяне, Ghazaryan Gayane

Other title:

Советская Армения 1946-1948 гг. в представлениях репатриантов ; Soviet Armenia of 1946-1948 in the Perception of the Repatriates

Contributor(s):

Պատ․ խմբ՝. Հ․ Գ․ Ինճիկյան (1966-1968) ; Գլխավոր խմբ.՝ Ծ․ Պ․ Աղայան (1969-1972) ; Վ․ Ա․ Միքայելյան (1972-1987) ; Ա․ Ա․ Խառատյան (1988-2017) ; Պ․ Ավետիսյան (2017-)

Coverage:

151-161

Abstract:

XX դարում հայոց ներգաղթի երրորդ փուլը, որը թե՛ ընդգրկման ծավալով, թե՛ մարդկանց քանակով ամենամեծն էր, գիտական շրջանառության մեջ մտավ «Մեծ հայրենադարձություն» անունով։ Ճակատագրի բերումով «պետականություն» և «պատմական հայրենիք» հասկացությունները հայության գիտակցության մեջ երկփեղկված են, այստեղից էլ՝ հայրենիքի տարբեր ընկալումները։ Ուստի այս առումով շատ կարևոր է նաև հասկանալ, թե ինչպես էր տարագիրն ընկալում Խորհրդային Հայաստանը, ի՞նչ էր արդյոք դա իր համար՝ վերագտած հայրենի՞ք, ապահով ապրելավա՞յր, տարա՞ծք, թե՞ ժամանակավոր կացարան՝ բնիկ հողատարածք վերադառնալու համար։ Այս առումով ուշագրավ է երիտասարդության մտայնությունը։ Նրանց մի մասը, օրինակ, թեև ուներ հայրենազրկման և պատմական հայրենիքը վերագտնելու հիշողություն, սակայն դժվար էր կտրվում այն իրականությունից, որում ապրում էր և նոր կյանք էր կառուցել։ Մյուս մասը իր ծննդավայրն էր համարում հայրենիք։ Մյուսները հայրենիքը վերագտնելու գաղափարը կյանքի էին կոչում Խորհրդային Հայաստան գալու տեսքով։ Իսկ մյուսների համար էլ Խորհրդային Հայաստանի՝ հայրենիքի գաղափարը նյութեղեն էր, բայց նրանք դժվարանում էին սահմաններ գծել հայրենիքի և ծննդավայրի միջև։ Նման մտայնություններին միս և արյուն էին տալիս նաև մի շարք օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ հանգամանքներ՝ սկսած հյուրընկալ երկրների սոցիալ-տնտեսական և քաղաքական իրավիճակներից, վերջացրած հայրենիքը վերագտնելու և սեփական փոքրիկ ունենալու հույսերով։
Третий этап армянской иммиграции в ХХ веке, самый крупный по численности, вошёл в историю под названием «Большая репатриация». Волею судьбы в сознании армян «государство» и «историческая родина» являются отдельными понятиями, отсюда исходит и разное восприятие Родины. Этим было обусловлено неоднозначное восприятие армянами диаспоры Советской Армении как Родины. Для некоторых представителей диаспоры, в частности, для молодежи, переехать в Советскую Армению означало воссоединиться с исторической родиной, которую потеряли их предки. Однако им трудно было свыкнуться с советской реальностью, в которой они вынуждены были жить и строить свое будущее. Другая часть приехавшей в Советскую Армению мо-лодежи продолжала считать своей родиной страну своего рождения. Для третьей группы иммигрантов трудно было провести четкую грань между Родиной и местом своего рождения. Эти смещенные представления обретали плоть и кровь в силу объективных и субъективных обстоятельств как в плане социально-экономического и политического положения принимающих стран, так и надежд вновь обрести родину и здесь же – собственный дом.
The third phase of Armenian immigration in the 20th century, which was the largest in both registration and in terms of a large number of people, is known in academic circles as the "Great Repatriation". By fate, the concepts of "statehood" and "historical homeland" are divided in the Armenian consciousness, hence the different perceptions of the homeland. In this sense, it is also essential to understand how the exiles perceived Soviet Armenia and what it was for them: a rediscovered homeland, a safe place to live, just an area or a temporary residence. In this framework, the mentality of the youth of the given period is fascinating. For example, some of them, although they remembered being expelled and had a feeling of rediscovering their historical homeland, found it difficult to break away from the reality in which they lived and build a new life. The other part considered their place of birth their homeland. For others, the idea of rediscovering the homeland took the form of coming to Soviet Armenia. For another part, the idea of Soviet Armenia as a homeland was material, but they found it difficult to draw boundaries between the motherland and their place of birth. Such mentalities were given flesh and blood by several objective and subjective circumstances, ranging from the socio-economic and political situation of the host countries to the hope of rediscovering the motherland and having a child of one's own.

Place of publishing:

Երևան

Publisher:

ՀՀ ԳԱԱ

Format:

pdf

Identifier:

click here to follow the link ; oai:arar.sci.am:377508

Call number:

АЖ 410

Location of original object:

ՀՀ ԳԱԱ Հիմնարար գիտական գրադարան