Publication Details:
Journal or Publication Title:
Սերգեյ Փարաջանով-100: Միջազգային գիտական կոնֆերանս․ 10-12 սեպտեմբերի, 2024
ISBN:
Additional Information:
Саргсян Наира Левоновна, Sargsyan Naira
Title:
Կինոձայնը Սերգեյ Փարաջանովի ֆիլմերում
Other title:
Кинозвук в фильмах Сергея Параджанова ; Cineма Voice In Sergey Parajanov’s Films
Creator:
Corporate Creators:
Contributor(s):
Խմբ. խորհուրդ՝ Ա. Վ. Աղասյան և ուրիշ․ ; Գիտ. խմբ.՝ Աննա Ասատրյան
Subject:
Uncontrolled Keywords:
ֆիլմ ; ձայնաշար ; աղմուկ ; երաժշտական ֆրազ ; բանաստեղծականություն ; հնչող խոսք
Coverage:
Abstract:
Ստեղծելով իր կինոլեզուն՝ Փարաջանովը հրաժարվել է ինչպես պատկերի, այնպես էլ ձայնի կիրառության ընդունված մեթոդներից։ Նա ստեղծել է ամուր պատկերաձայնային տեսիլք։ Եթե այլ հեղինակների դեպքում բավական հեշտ է ձայնաշարը ուսումնասիրել իր ներքին երեք շերտերի՝ աղմուկի, հնչող խոսքի և երաժշտության տարբերակմամբ, ապա Փարաջանովի ֆիլմերի դեպքում դա գրեթե անհնար է։ Նա խառնում է շերտերը՝ հնչող խոսքը վերածելով աղմուկի կամ երաժշտության ու հակառակը։ «Նռան գույնում», մասնավորապես, հնչող խոսքը երաժշտություն է, երաժշտությունը՝ աղմուկ։ «Մոռացված նախնիների ստվերները» ֆիլմում հեղինակը ձայնաշարը համահունչ է կիրառում ձայնը պատկերին՝ ստեղծելով դինամիկ ու աղմկոտ կինոմիջավայր։ Հյուսում է կինոձայնը պատկերին։ Այստեղ արդեն նշմարելի են այն տարրերը, որոնք նա հետագայում կփորձարկի «Կիևյան որմնանկարներում», ավելի կհստակեցնի «Հակոբ Հովնաթանյան»-ում և կատարելության կհասցնի «Նռան գույնը» ֆիլմում։ «Նռան գույնի» պոետիկ լինելու բանալին փնտրվել ու փնտրվում է կինոտեսաբանների ու կինոգործիչների (և ոչ միայն) կողմից։ Սակայն ամեն անգամ, երբ փորձում ես հասկանալ, թե ինչ մեթոդով է հեղինակը հասել այս ֆիլմի մթնոլորտի կայացմանը, ամեն անգամ նոր հարցեր են ի հայտ գալիս, ինչը բնական է, երբ գործ ունենք մի ստեղծագործության հետ, որն աննախադեպ է թե՛ իր ստեղծման ժամանակաշրջանում, թե՛ մինչ օրս։
Создавая свой киноязык, Параджанов отказался от обще-принятых методов использования изображения и звука. Он создал сильное иконографическое ви՛дение. Если у других авторов изучить фонограмму, выделяя три ее внутренних слоя (шум, звучащую речь и музыку), довольно легко, то в случае с фильмами Параджанова это практически невозможно. Он смешивает слои, превращая произнесенное слово в шум или в музыку и наоборот. В частности, слово, звучащее в цвете граната, это – музыка, а музыка – это шум. В фильме «Тени забытых предков» автор применяет звуковое сопровождение в гармонии с изображением, создавая динамичную и шумную кинематографическую среду. Параджанов вплетает звук фильма в изображение. Уже здесь можно отметить те элементы, которые он позже опробует в «Киевских фресках», уточнит в дальнейшем в «Акопе Овнатаняне» и доведет до совершенства в фильме «Цвет граната». Ключ к поэтической природе «Цвета граната» много раз искали и ищут кинотеоретики, кинематографисты и не только они. Однако каждый раз, когда пытаешься понять, каким способом автор добился создания этой киноатмосферы, возникают новые вопросы, что естественно, когда имеешь дело с произведением, беспрецедентным как во времена его создания, так и по сей день.
By creating his own cinematic language, Parajanov rejected conventional methods of using imagery and sound. He crafted a powerful iconographic vision. While it is relatively easy to analyze the soundtrack of other authors by identifying three internal layers – noise, sounding speech, and music – in the case of Parajanov’s films, this becomes nearly impossible. He intermingles these layers, transforming speech into noise or music and vice versa, like in “The Color of Pomegranates”, where speech turns into music, and music turns into noise. In the “Shadows of Forgotten Ancestors”, the author uses sound in harmony with the visuals, creating a dynamic and clamorous cinematic environment. He weaves the film’s sound into the imagery. Here one can discern some elements that he explored deeper in “Kyiv Frescoes”, refined in “Hakob Hovnatanyan”, and brought to perfection in “The Color of Pomegranates”. The key to the poetic nature of “The Color of Pomegranates” has been sought after by film theorists, filmmakers, and others. However, the attempts to comprehend how Parajanov had achieved this cine-matic atmosphere keep raising questions, and it is quite natural when one deals with a work that was unprecedented at the time of creation and remains unique to this day.
Place of publishing:
Երևան