Object structure

Հոդվածի նպատակն է առաջ քաշել և հիմնավորել այն մոտեցումը, ըստ որի՝ Հրանտ Մաթևոսյանի «Կայարան» պատմվածքի հղացքի հիմքում լիմինալությունն է՝ իր տարատեսակ դրսևորումներով, լիմինալ փորձառության պատկերումը ինչպես քաղաքգյուղ հարցի, այնպես էլ առհասարակ արդիականացման, տեխնոլոգիականացման գործընթացների, հասարակական տեղաշարժերի համատեքստում: Մեր խնդիրն է կիրարկել Ա. վան Գեննեպի և Վ. Թըրների կողմից առաջ քաշված լիմինալություն հասկացությունը Մաթևոսյանի այս պատմվածքում՝ դիտարկելով այն ինչպես պատմվածքի ներքին կառույցի տրամաբանության մեջ, այնպես էլ առհասարակ մաթևոսյանական արձակի: Պատմվածքը վերլուծվում է արդիականացման, տեխնոլոգիականացման, օտարի փորձընկալման խնդիրների համածիրում, ինչպես նաև անդրադարձ է կատարվում 60-ականների իրականությանը՝ իբրև երկարատև լիմինալության շրջան: Հետազոտության իրականացման ընթացքում կիրառվել են ինչպես համագիտական (անալիզ, սինթեզ, վերացարկում), այնպես էլ հատուկ (միֆաքննադատություն) մեթոդներ: Հետազոտության արդյունքում հանգել ենք այն եզրակացության, որ Հրանտ Մաթևոսյանի «Կայարան» պատմվածքում կայարանը հանդես է գալիս իբրև լիմինալ տարածություն՝ միաժամանակ մարմնավորելով պատմվածքի հերոս Հրանտ Քառյանի սեփական լիմինալ փորձառությունը՝ իբրև քաղաքի և գյուղի, արդիականության և նախնականության միջև գտնվող մարդու, որը մշտապես ռեֆլեքսիայի է ենթարկում սեփական դրությունը:
Цель статьи - выдвинуть и обосновать подход, согласно которому раскказ Грант Матевосяна «Станция» основана на лиминальности с ее различными проявлениями, и изображении лиминального опыта как в контексте вопроса города-деревни, так и модернизации, технологизации и социальных сдвигов в целом. Наша задача – применить концепцию лиминальности, предложенную А. ван Геннепом и В. Тернером, к этому рассказу Матевосяна, рассматривая его как в логике внутренней структуры истории, так и в общей прозе Матевосяна. История анализируется в контексте проблем модернизации, технологизации, опыта чужого, а также реальности 60-х годов как периода долгосрочной лиминальности. В ходе исследования были применены как научные (анализ, синтез, абстракция), так и специальные (мифокритика) методы. В результате исследования было сформировано следующее заключение: В результате исследования был сделан следующий вывод: в рассказе Гранта Матевосяна «Станция», станция действует как лиминальное пространство, в то же время воплощая собственный лиминальный опыт Гранта Каряна, как человека, оказавшегося между городом и деревней, между современностью и первобытностью, который постоянно размышляет над своей ситуацией.
The purpose of the article is to put forward and justify the approach according to which the concept of Hrant Matevosyan’s short story “Station” is based on liminality with its various manifestations, and the portrayal of the liminal experience in the context of the city-village question, as well as modernization, technologization and social shifts in general. Our task is to apply the concept of liminality, as proposed by A. van Gennep and W. Turner, concidering it both in the logic of the internal structure of the story and Matevosyan’s prose in general. The story is analyzed in the context of the problems of modernization, technologization, the experience of the other, as well as the reality of the 60’s as a period of long-term liminality. In the course of the study, both scientific (analysis, synthesis, abstraction) and special (myth-criticism) methods were applied. As a result of the study, the following conclusion was formed: in the short-story “Station” by Hrant Matevosyan, the station acts as a liminal space, while at the same time embodying Hrant Qaryan’s own liminal experience as someone caught between the city and the village, between modernity and primordiality, who constantly reflects on his situation.

Երևան

Հոդված

pdf

էջ 61-68

hy