Հրապարակման մանրամասներ:
Ամսագրի կամ հրապարակման վերնագիր:
Հրապարակման ամսաթիւ:
Համար:
ISSN:
Պաշտոնական URL:
Լրացուցիչ տեղեկութիւն:
Վերնագիր:
ՀԱՊԿ գործունեության և հայ-ռուսական ռազմական համագործակցության փորձագիտական գնահատականների շուրջ
Այլ վերնագիր:
Об экспертных оценках деятельности ОДКБ и армяно-российском военном сотрудничестве ; On Expert Assessments of CSTO Activities and Armenian-Russian Military Cooperation
Ստեղծողը:
Աջակից(ներ):
Գլխ. խմբ.՝ Վարդանյան Արարատ Վլադիմիրի
Խորագիր:
Չվերահսկուող բանալի բառեր:
ՀԱՊԿ, անվտանգություն ; հետխորհրդային տարածաշրջան ; Հայաստան ; Ռուսատան ; միջազգային կարգ
Ծածկոյթ:
Ամփոփում:
ՀԱՊԿ-ի արդյունավետ գործունեության գնահատման եւ զարգացման հեռանկարների վերաբերյալ համաշխարհային քաղաքականության մեջ գոյություն ունեն տարբեր մոտեցումներ։ Այս հոդվածում համեմատական վերլուծության հիման վրա փորձեցինք ներկայացնել որոշ քաղաքական հայացքներ, հատկապես հաշվի առնելով Նիկիտինայի կողմից ներկայացված ԱՄՆ-ի դիրքորոշումը այն մասին, որ այդ կազմակերպության քաղաքական ռազմավարությունը օբյեկտիվորեն ձեւավորվում է որպես բջջային միջազգային կառույց, որը համապատասխանում է մասնակից պետությունների շահերին: Հետազոտողներից Ա. Պետրովը կարծում է, որ ՀԱՊԿ-ն նույնացվում է բացառապես Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականության մեխանիզմի հետ, ինչը խոչընդոտում է կազմակերպության երկրների հեռանկարներին լիարժեք մասնակցել եվրատլանտյան անվ տանգության ապահովմանը: Դ. Մալըշի կարծիքով, հետխորհրդային տարածաշրջանը շատ դեպքերում հարթակ է հանդիսանում արտատարածաշրջանային (ՆԱՏՕ) եւ տա րածաշրջանային (ՀԱՊԿ, ՇՀԿ) մասնակիցների մրցակցության համար, ինչը ոչ միայն չի ամրապնդում, այլեւ մեծապես ապակայունացնում է իրավիճակը: Վ. Ն. Զեմսկովը նշում է, որ ներկայիս տարածաշրջանային կառույցները հեռու են իդեալականից: Նա նշում է քաղաքական համերաշխության առանցքային հարցերի շուրջ փոխգործակցության ցածր մակարդակը, որը ապակայունացնում է արտատարածաշրջանային խաղացողների գործոնը։ Գ. ի. Շուֆրինը կարծում է, որ ՀԱՊԿ-ը ունիվերսալ միջազգային կազմակերպություն է, որը զբաղվում է անվտանգության ընդհանուր հարցերով: Եվ անվտանգության ոլորտում հայ-ռուսական հարաբերությունները, եւ ՀԱՊԿ-ին Հայաստանի անդամակցությունը պայմանավորող գործոնները շատ յուրահատուկ են։ Ինչպես նշեց Գ. Դանիելյանը, Հայաստանը ՀԱՊԿ "հարավային" մասի ներկայացուցիչ է, այն պետք է իրական անվտանգության համար, Իսկ Մեծ Եվրոպան ՝ ընդհանուր զարգացման համար: Ըստ Վ. Տեր-Մաթոսյանի, ղարաբաղյան հակամարտության առկայության դեպքում ՀԱՊԿ-ին անդամակցությունը բխում է Հայաստանի Հանրապետության Ազգային անվտանգության ապահովման շահերից:
Существуют разные подходы к оценке эффективной деятельности и перспектив развития ОДКБ в мировой политике. В этой статье мы попытались представить некоторые политические взгляды на основе сравнительного анализа, особенно учитывая позицию США Никитиной, что политическая стратегия этой организации объективно формируется как мобильная международная структура, отвечающая интересам государств-участников. Один из исследователей А. Петров считает, что ОДКБ отождествляется исключительно с механизмом российской внешней политики, что препятствует перспективам стран организации полноценно участвовать в обеспечении евроатлантической безопасности. По мнению Д.Малыша, постсоветский регион во многих случаях выступает площадкой для конкуренции внерегиональных (НАТО) и региональных (ОДКБ, ШОС) участников, что не только не укрепляет, но во многом дестабилизирует ситуацию. В.Н. Земсков отмечает, что нынешние региональные структуры далеки от идеальных. Он отмечает низкий уровень взаимодействия по ключевым вопросам политической солидарности, дестабилизирующий фактор внерегиональных игроков. Г.И. Шуфрин считает, что ОДКБ — это универсальная международная организация, которая занимается общими вопросами безопасности. И армяно- российские отношения в сфере безопасности, и факторы, обусловившие членство Армении в ОДКБ, весьма уникальны. Как упоминал Г. Даниелян: Армения – представитель «южной» части ОДКБ, она нужна для реальной безопасности, а Большая Европа – для общего развития. По словам В.Тер-Матосяна, при наличии карабахского конфликта членство в ОДКБ отвечает интересам обеспечения национальной безопасности Республики Армения.
There are different approaches to assessing the effective activities and development prospects of the CSTO in world politics. In this article, we have tried to present some political views from a comparative analysis. Particularly taking into consideration U.S. Nikitina's view that the political strategy of this organization is objectively shaped as a mobile international structure in line with the interests of the participating states. One of the researchers A. Petrov believes that the CSTO is identified exclusively with the mechanism of Russian foreign policy, which hinders the prospects of the organization's countries to fully participate in ensuring Euro-Atlantic security. According to D. Malish, the post-Soviet region in many cases acts as a platform for competition between non- regional (NATO) and regional (CSTO, SCO) participants, which not only does not strengthen, but in many ways destabilizes the situation. V.N. Zemskov notes that the current regional structures are far from ideal. He notes the low level of cooperation on key issues of political solidarity, the destabilizing factor of extra-regional players. G.I. Choufrin believes that the CSTO is a universal international organization that deals with general security issues. Both the Armenian-Russian relations in the security sphere and the factors conditioning Armenia's membership in the CSTO are quite unique. As mentioned by G. Danielyan: Armenia is a representative of the "southern" part of the CSTO; it is necessary for real security and Greater Europe for general development. V. According to Ter-Matosyan, in the presence of the Karabakh conflict, CSTO membership is in the interests of ensuring the national security of the Republic of Armenia.
Հրատարակութեան վայրը:
Երևան