Object structure

The American Armenian composer Alan Hovhaness’ “otherness” in the context of the 20th century musical discourse can be explained by his Armenian-Scottish origins, Armenian-Eastern musical identity and his unique interpretation of different artistic traditions of eastern musical cultures - Indian, Japanese, Korean etc., available in his works. The tragic pages of Armenian history are reflected in Alan Hovhaness’ immense heritage; this article particularly focuses on the “Exile” symphony (No. 1, 1939), dedicated to the Armenian Genocide. The “Exile” is a kind of catharsis in the long run of Hovhaness’ pursuit of national spirit and musical identity to achieve solution to his psychological and creative crisis. The symphony became a symbolic self-acknowledgement of the composer’s Armenian identity, and an offering in commemoration of the Genocide victims in the realm of the musical space of the composer’s individual perceptions.
Ամերիկահայ կոմպոզիտոր Ալան Հովհաննեսի «օտար» ձայնի հիմքերը 20-րդ դարի երաժշտական համայնապատկերում առնչվում են նրա հայ-շոտլանդական ծագման, հայ-արևելյան ինքնության և իր երաժշտական աշխարհում տեղ գտած զանազան արևելյան՝ հնդկական, ճապոնական, կորեական, մշակույթների գեղարվեստական ավանդույթների ինքնատիպ մեկնաբանությունների խնդիրներին: Հոդվածում քննարկվում են Ալան Հովհաննեսի մեծածավալ ժառանգության մեջ անդրադարձ ստացած հայոց պատմության ողբերգական էջերը, մասնավորապես «Աքսոր» սիմֆոնիան (№1, 1937 թ.)` նվիրված Եղեռնի զոհերին: Այս ստեղծագործությունը կատարսիս է դարձել Հովհաննեսի ազգային ոգու և երաժշտական ինքնության որոնումներում, կանխորոշել ստեղծագործական և հոգեբանական ճգնաժամից դուրս գալու ուղիները: Սիմֆոնիան կոմպոզիտորի հայկական ինքնության խորհրդանշական նվիրաբերումն է Եղեռնի զոհերին, նրանց հիշատակի հավերժացումը «տիեզերական իմացության» անհատական ընկալումների հնչյունային տարածքում:
Корни «чужого» голоса американо-армянского композитора Алана Ованнеса в музыкальной панораме 20-го века лежат в его армяно-шотландском происхождении, армяно-восточной идентичности и присутствующим в его музыкальном мире своеобразным трактовкам художественных традиций разных восточных культур, как то: индийской, японской, корейской. В статье рассматриваются нашедшие отражение в обширном наследии Алан Ованнеса трагические страницы армянской истории, в частности, посвященная жертвам Геноцида Симфония «Изгнание [Аксор]» (№ 1, 1937 г.). Это сочинение стало катарсисом в поисках Ованнесом его национального духа и музыкальной идентичности, предопределило пути выхода из творческого и психологического кризиса. Симфония является символическим приношением армянской идентичности композитора жертвам Геноцида, увековечением их памяти в звуковом пространстве личных восприятий «космического знания».