Object structure

Ֆինանսական և իրական հատվածների միջև փոխառնչությունների առկայությունը, ուղղությունը և չափերը մշտապես եղել են տնտեսագիտության առանցքային հարցադրումներից։ Նախորդ դարի ընթացքում առաջ քաշված տնտեսական մոդելների գերակշիռ մասի հիմքում ընկած էր այն ենթադրությունը, որ ֆինանսական շուկաները իրական տնտեսության վրա չունեն նշանակալի ազդեցություն, այլ խոսքով՝ հիմքում ունեին Մոդիլիանի-Միլլերի տեսությունը։ Այնուամենայնիվ, տնտեսագիտության մեջ կա այլընտրանքային մոտեցում, համաձայն որի, ֆինանսական և մասնավորապես վարկային շուկաների պայմանների վատթարացումը, որը արտահայտվում է իրական պարտքի բեռի աճով, ակտիվների գների անկմամբ և բանկերի ձախողումներով, ոչ միայն տնտեսական անկման պասիվ ցուցիչն է, այլ ինքնին հանդիսանում է իրական տնտեսության անկման կարևոր գործոն։ Այս տեսակետը էլ ավելի հիմնավորվեց 2008 թվականի ֆինանսատնտեսական ճգնաժամից հետո:
Наличие, направление и размер взаимосвязей между финансовым и реальным секторами всегда являлись одним из ключевых вопросов экономической науки. В основе большинства выдвинутых в прошлом веке экономических моделей лежало предположение о том, что финансовые рынки не оказывают существенного воздействия на реальную экономику, то есть в основе этих моделей лежала теория Модильяни-Миллера. Однако в экономической науке существует альтернативный подход, согласно которому ухудшение условий финансовых и, в частности кредитных, рынков, которое выражается в росте реальной долговой нагрузки, падении цен на активы и неудачах банков, является не только пассивным индикатором экономического спада, но и само по себе является важным фактором спада реальной экономики. Эта точка зрения получила еще большее обоснование после финансово-экономического кризиса 2008 г.
The existence, direction, and size of the interrelationships between the financial and real sectors have always been one of the key questions of interest in economics. Most of the economic models that were put forward during the last century were based on the assumption that financial markets do not have any significant impacts on the real economy, in other words, they were based on Modigliani-Miller theory. However, there is an alternative approach in economics, according to which the deterioration of financial, and especially credit market conditions, which is reflected by the growth of the real debt burden, falling asset prices and bank failures, is not only a passive indicator of economic decline, but itself a real economic downturn factor. This view was further substantiated after the 2008 financial crisis.

pdf

էջ 151-175

գծ. ; աղս․

ՀՀ ԳԱԱ Հիմնարար գիտական գրադարան