Object structure

Իտալիան, Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ միանալով Գերմանիային ու Ճապոնիային, ձևավորեց զավթողական «Առանցքի» երկրների առաջատար եռյակը։ Ֆաշիզմի կնքահոր՝ Մուսոլինիի հայրենիքը վերջինիս անհեռատես վարչապետական «ջանքերի» հետևանքով պատերազմից դուրս եկավ թուլացած ու քայքայված և կորցրեց ավելին, քան ուներ մինչ այդ։ Նման անփառունակ վերջաբանից հետո դժվար էր պատկերացնել, որ Իտալիան ունակ է ծնկած տեղից կարճ ժամանակում ոտքի կանգնելու։ Սակայն, անցնելով պատերազմում պարտվածի համար նախատեսված ծանր ճանապարհով, նա ոչ միայն հաղթահարեց անկումը, այլև կարճ ժամանակահատված անց դարձավ աշխարհի զարգացած երկրներից մեկը` շնորհիվ իր ժողովրդի հոգեկերտվածքին համարժեք ու համընկնող իրատեսական ծրագրերի և ճկուն տնտեսական, ինչպես նաև հաշվենկատ արտաքին քաղաքականության և որդեգրած կարևորագույն սկզբունքի, այն է՝ ոչ թե ձեռք բերել թշնամիներ, այլ կառուցել փոխշահավետ ու արդյունավետ գործող տարածաշրջանային ամուր «կամուրջներ»։ Ներկայացվող հոդվածն ամփոփում է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում «Առանցքի» երեք գլխավոր երկրների՝ Գերմանիայի, Ճապոնիայի և Իտալիայի հետպատերազմյան պատմությունների շարքը: Տարբերություններով հանդերձ, այդ պատմություններն ունեն կարևոր ընդհանրություններ. ազնվորեն վերլուծել պարտության պատճառները, միայն դասեր քաղելու նպատակով հետ նայել ու անցյալն ավելորդ անգամ «չփորփրել», իրենցից բացի՝ այլ մեղավորներ չփնտրել, խայտառակ իրավիճակն արագորեն ու տրամագծորեն փոխելու անկոտրում կամք դրսևորել և, իհարկե, խորությամբ գիտակցել, որ որևէ մեկն այդ ամենը չի անելու իրենց փոխարեն։
Во время Второй мировой войны Италия присоединилась к Германии и Японии, сформировав главную тройку стран «Оси». Родина Муссолини, крестного отца фашизма, вышла из войны ослабленной и истощенной и потеряла больше, чем имела до войны. И это все «благодаря» недальновидным «усилиям» того же Муссолини, который во время войны был на посту премьерминистра страны. В результате столь бесславного финала трудно было представить, что Италия сможет за короткое время встать на ноги. Но Италия, преодолев трудный для проигравшей страны путь, не только преодолела спад, но и вскоре стала одной из самых экономически развитых стран мира за счет реалистичных программ, соразмерных итальянскому менталитету, гибкой экономической политики, разумной внешней политики и принципа - не создавать врагов, а строить прочные региональные мосты, которые являются взаимовыгодными и эффективными. В этой статье обобщается серия послевоенных историй трех стран «Оси» (Германии, Японии и Италии), которые в послевоенный период, применяя различные стратегические и тактические принципы возрождения, имели общие черты: непоколебимую волю честно проанализировать причины поражения, оглянуться назад только для того, чтобы извлечь уроки и не копаться в прошлом, не искать других виновных, кроме самих себя, быстро и диаметрально изменить позорную ситуацию и, конечно же, глубоко осознать, что никто не сделает это за них.
During World War II, Italy joined Germany and Japan in forming the three of invasion "Axis" countries. Being Mussolini’s homeland, the godfather of fascism, it came out of the war weakened by his short-sighted "efforts" as a prime minister and lost more than it had before. As a result of such an inglorious ending, it was hard to imagine that Italy would be able to recover in a short time. However, Italy, overcoming the difficult path of a losing country, not only overcame the decline, but also soon became one of the most economically developed countries in the world at the expense of realistic programs commensurate with the Italian mentality, flexible economic policy, at the expense of a prudent foreign policy and the principle not to create enemies, but to build strong regional bridges that are mutually beneficial and effective. This paper summarizes the series of post-war histories of the three "Axis" countries (Germany, Japan and Italy), which, while applying different principles chosen strategically and tactically, had one thing in common - an unbreakable will to honestly analyze the reasons for defeat, to look back only to learn lessons and not to dig deep into the past, not to look for other culprits besides them, and to change the disgraceful situation quickly and diametrically, and of course that is a deep awareness that no one will do it for them.