Object structure

Գլխ․ խմբ․՝ Մ․ Գ․ Ներսիսյան (1958-1998) ; Վ․ Միքայելյան (1999-2005) ; Գլխ․ խմբ․ պաշտոնակատար՝ Պ․ Մ․ Մուրադյան (2005) ; Ա․ Զաքարյան (2005) ; Գլխ․ խմբ․՝ Ս․ Հարությունյան (2006-2018) ; Ա․ Զաքարյան (2018-)

History ; D History ; G Geography; Anthropology; Recreation ; GR Folklore

194-201

Հեքիաթասացությունը, սկսած պլատոնյան ժամանակներից, համարվել է գլխավորապես կանանց մենաշնորհը: Սակայն այս թեմային նվիրված վերջին հետազոտություններում առանձնապես կարևորվում է տղամարդ բանասացի դերը: Նման մոտեցումը կարելի է բացատրել այն հանգամանքով, որ տղամարդ բանասացները բանահավաքների հետ ավելի դյուրին են հաղորդակցվում, իսկ կանայք (մանավանդ՝ Արևելքում) գոյություն ունեցող խոսքային հաղորդակցման սահմանափակման պատճառով կարող են դուրս մնալ թե՛ բանահավաքների, թե՛ հեքիաթի տեսաբանների ուշադրությունից: Ասացողի սեռային պատկանելությունն ազդում է հեքիաթի լեզվաոճական առանձնահատկությունների վրա: Կին բանասացները ստեղծել են հատուկ հեքիաթացանկ կին ունկնդիրների համար: Հեքիաթասացների մեջ կին բանասացն ունի իր ուրույն տեղն ու դերը, և նրա հեքիաթներն աչքի են ընկնում լեզվաոճական յուրօրինակ առանձնահատկություններով: Tales have been regarded, from as far back as Plato, as occurring from the domain of woman. Investigations of the gender of informants seem to be inconclusive. For men, functioning at ease in the public domain are more accessible to collectors, women are less available to outsiders. It would be absurd to argue that story-telling was an exclusively male or female activity – it varies from country to country, from one people to another. In discussing the concept of female folktales the following issues can be raised: Does the gender of the teller influence the narration? What is the distinctive role of women as tellers of tales? Do women develop a specifically feminine repertoire to serve their female audiences? Analyzing tales of women it is easy to see the feminine nature in the stylistic featuring of their tales.

ՀՀ ԳԱԱ Հիմնարար գիտական գրադարան