Գլխ․ խմբ․՝ Մ․ Գ․ Ներսիսյան (1958-1998) ; Վ․ Միքայելյան (1999-2005) ; Գլխ․ խմբ․ պաշտոնակատար՝ Պ․ Մ․ Մուրադյան (2005) ; Ա․ Զաքարյան (2005) ; Գլխ․ խմբ․՝ Ս․ Հարությունյան (2006-2018) ; Ա․ Զաքարյան (2018-)

Philology; Linguistics ; Language and Literature

Բառակապակցությունը ամենաքիչը երկու ինքնուրույն նշանակություն ունեցող բառերի քերականական միասնությունն է, որը արտահայտում Է մի տարորոշված հասկացություն։ Այն հանդիսանում է նախադասությունից անկախ մի անվանական միավոր։Բառակապակցությամբ արտահայտված հարաբերությունների անվանումը իր անջատ անդամների շնորհիվ ավելի մոտ է նախադասությանը, քան բառի անվանումը։ Բառակապակցությունը այս կամ այն չափով «մշակված» «շինանյութ» Է նախադասության համար։ Բառակապակցության կազմում բոլոր տեղաշարժները առաջ են գալիս հաղորդման այն պահանջներով, որոնց կրողը հենց նախադասությունն Է։ Երկու ինքնուրույն բառերի միջև արտահայտված հարաբերությունների կիրառությունը նախադասության տարբեր կաոուցվածքներում կարող Է տարբեր լինել. այն հարաբերությունները , որ արտահայտում են բառակապակցությունները նախադասության մեջ, միշտ ավելի լայն են բարդ և բազմազան, քան այն հարաբերությունները որոնք արտահայտվում են զուտ բառակապակցությամբ։Ժամանակակից ռուսերենի բառակապակցությունների մեջ շատ տարածված են զուգահեռ ձևերը, որոնք արտահայտում են միևնույն իմաստային հարաբերությունները։ Զուգահեռ բառակապակցությունների գործածությունը պայմանավորված Է նշանակությունների այն լրացուցիչ նրբերանգներով, որոնք իրարից տարբերում են զուգահեռ ձևերը։ Մի բառակապակցությունը մյուսից տարբերող նրբերանգների ուսումնասիրությունրը գիտական կարևորություն Է ներկայացնում լեզվի ոճական ու շարահյուսական իրադրությունների պարզաբանման համար։

Հայկական ՍՍՌ գիտությունների ակադեմիա

1960-09-28

Հոդված

pdf

ՀՀ ԳԱԱ Հիմնարար գիտական գրադարան