@misc{Գալստյան_Համազասպ_Կիլիկիայի,
 author={Գալստյան, Համազասպ},
 howpublished={online},
 publisher={ՀՊՏՀ «Տնտեսագետ» հրատ․},
 abstract={Կիլիկիայի իշխանապետությունը (ապա նաև թագավորությունը) ինչպես քաղաքական դավանանքով, այնպես էլ վարվող արտաքին և ներքին քաղաքականությամբ ուսումնասիրության ուշագրավ օրինակ է։ Գտնվելով տարածաշրջանային ակտիվ գոտում ու օբյեկտիվորեն հարակա թշնամական միջավայրում՝ և՛ պետական կառուցվածքի սկզբունքների, և՛ ռազմաքաղաքական, վարչական ու տնտեսական ա- ռումներով, այն կրում էր Արևելքի և Արևմուտքի համակցված ազդեցությունը: Պետության կառավարման կենտրոնն արքունիքն էր, որը ներառում էր Պարոնների խորհուրդը, բարձրագույն դատական ատյանը և գործադիր մարմինն իր գործակալություններով: Կիլիկյան իշխանապետության ժամանակ արքունիքը գլխավորում էր հայոց իշխանը, իսկ 1198 թվականից՝ հայոց թագավորը: Հայոց թագավորը, որպես պետության գլուխ և երկրի գերագույն տեր, օժտված էր բացառիկ իրավունքով ու առանձնաշնորհով: Նրա նախագահությամբ գումարվում էին Պարոնների խորհրդի նիստերը, որոնց վճիռները, ինչպես նաև օրենքները վավերացվում և հրապարակվում էին իր իսկ անունից։ Կիլիկիայի թագավորը զորքերի գլխա-վոր հրամանատարն էր, կարող էր հայտարարել պատերազմ, կնքել հաշտության ու համագործակցության պայմանագրեր։ Ըստ էության, նա միջպետական հարաբերությունների հիմնական սկզբունքների թելադրողն էր։ Հոդվածաշարի չորրորդ մասում փորձել ենք վերլուծել Կիլիկիայի իշխանապետության/թագավորության արտաքին քաղաքականության սկզբունքները՝ ներառյալ ռազմաքաղաքական հայեցակարգը։ Киликийское княжество, а затем и королевство представляет собой замечательный пример изучения как с точки зрения политической идеологии (доктрины), так и внешней и внутренней политики в целом. Находясь в регионально активной зоне и объективно в сопредельной враждебной среде, как в принципах своего государственного устройства, так и в военно-политическом, административном и экономическом уровнях, она несла синтезированное влияние Востока и Запада. Центром государственного управления был Королевский Двор - Аркуник, включавший Совет господ, Верховный суд и исполнительный орган со своими конторами. Аркуник во времена Киликийского княжества возглавлял князь, а с 1198 года – король. Князь/король, как глава государства и верховный хозяин страны был наделен исключительными правами и привилегиями. Под его председательством созывались заседания Совета господ, решения которого, как и законы, утверждались и публиковались от его собственного имени. Князь/король Киликии был главнокомандующим войсками, мог объявлять войну, заключать мир и фактически диктовал основные принципы межгосударственных отношений. В четвертой части цикла статей мы попытаемся проанализировать принципы внешней политики Киликийского княжества/королевства, в том числе военно-политическую концепцию. The Cilician principality, and then the kingdom, is a remarkable example of studying both in terms of political ideology (doctrine) and foreign and domestic policy in general. Being in a regionally active zone and objectively in a neighboring hostile environment, both in the principles of its state structure and in the military-political, administrative and economic levels, it carried the synthesized influence of East and West. The center of state administration was the Royal Court - Arquniq, which included the Council of Lords, the Supreme Court and the executive body with its offices. Arquniq, during the time of the Cilician principality, was headed by a prince, and since 1198 - by a king. The prince/king, as head of state and supreme master of the country, was endowed with exclusive rights and privileges. Under his chairmanship, meetings of the Council of Masters were convened, the decisions of which, like laws, were approved and published in his own name. The prince/king of Cilicia was the commander-in-chief of the troops, he could declare war, conclude peace, and in fact dictated the basic principles of interstate relations. In the fourth part of the series of articles, we will try to analyze the principles of the foreign policy of the Cilician Principality/Kingdom, including the military-political concept.},
 type={Հոդված},
 title={Կիլիկիայի դասերը},
 keywords={Հայ հասարակության տեսլականը, Քաղաքականություն},
}