@misc{Harutyunyan_Mher_On,
 author={Harutyunyan, Mher},
 address={Երևան},
 howpublished={online},
 publisher={ՀՀ ԳԱԱ},
 abstract={This article offers a comprehensive analysis of the key characteristics of the Defence Army of the Republic of Artsakh as an institutional and socio-cultural phenomenon that emerged under conditions of permanent threat, stemming from prolonged aggression and blockade by Azerbaijan. The armed forces of the Republic of Artsakh are examined not merely as a defence and security structure, but as a foundational institution of political consolidation, national mobilisation and resistance, institutional self-preservation, and a mobilisational resource for societal self-organisation. The study explores the institutional evolution, organi-sational structure, combat capabilities, and public perception of the Defence Army, including its role in shaping defence strategies, security ideology, and the symbolic image of statehood. The empirical basis of the article draws on materials from the official military press, the arc-hival holdings of the Ministry of Defence of the Republic of Artsakh, resources from the "Kachar" Scientific Centre, as well as the author’s personal observations as a direct participant in the processes under examination. Through the application of qualitative discourse analysis, the study identifies dominant narratives and their role in the formation of military ideology, institutional identity, and cultural-political resilience. Special attention is devoted to the role of the military press as a tool of ideological articulation, institutional self-reflection, and public legitimisation. The experience of the Defence Army of Artsakh not only offers deeper insight into the specificities of military development under conditions of foreign policy isolation, but also serves as a methodological framework for rethinking the mission, objectives, and ideological-value foundations of the modern Armed Forces of the Republic of Armenia in the context of a transforming regional and global security environment. Հոդվածը նվիրված է Արցախի Հանրապետության պաշտպանության բանակի՝ որպես ինստիտուցիոնալ և սոցիալ-մշակութային երևույթի հիմնարար բնութագրիչների համակողմանի վերլուծությանը։ Այն ձևավորվել է շարունակական սպառնալիքի պայմաններում՝ պայմանավորված Ադրբեջանի կողմից տասնամյակներ շարունակ իրականացվող ագրեսիայով և շրջափակմամբ։ Արցախի Հանրապետության զինված ուժերը դիտարկվում են ոչ միայն որպես պաշտպանական-անվտանգային համակարգ, այլև քաղաքական համախմբման, ազգային դիմադրության և զորահավաքի հիմնարար ինստի-տուտ, ինստիտուցիոնալ ինքնապահպանության ու հասարակական ինքնակազմակերպման շարժունակ ռեսուրս։ Ուսումնասիրությունն ընդգրկում է Պաշտպանության բանակի ինստիտուցիոնալ զարգացումն ու կազմակերպական կառուցվածքը, մարտական ներուժը և հանրային ընկալումը՝ բացահայտելով նրա դերը պաշտպանական ռազմավարությունների ձևավորման, անվտանգության գաղափարախոսության և պետականության խորհրդանշական կերպարի կերտման գործընթացներում։ Էմպիրիկ բազան ներառում է պաշտոնական ռազմական մամուլի նյութերը, Արցախի Հանրապետության պաշտպանության նախարարության արխիվային ֆոնդերը, «Կաճառ» գիտական կենտրոնի շտեմարանները, ինչպես նաև հեղինակի՝ ուսումնասիրվող գործընթացներին անմիջական մասնակցի անձնական դիտար-կումները։ Որակական դիսկուրսիվ վերլուծության կիրառմամբ բացահայտվում են գերիշխող նարատիվները և դրանց դերը ռազմական գաղափարախոսության, ինստիտուցիոնալ ինքնության և քաղաքական-մշակութային կայունության ձևավորման մեջ։ Հատուկ ուշադրություն է դարձվում ռազմական մամուլի՝ իբրև գաղափարախոսության արտահայտման, ինստիտուցիոնալ ինքնագիտակցության և հասարակական լեգիտիմացման գործիքի դերակատարմանը։ Արցախի պաշտպանության բանակի փորձը հնարավորություն է տալիս ոչ միայն խորացնելու պատկերացումները բանակաշինության առանձնա-հատկությունների վերաբերյալ արտաքին քաղաքական մեկուսացման պայմաններում, այլև ծառայում է որպես մեթոդաբանական հիմք՝ վերաիմաստավորելու ՀՀ զինված ուժե-րի առաքելությունը, խնդիրներն ու գաղափարական-արժեհամակարգային հիմքերը փո-փոխվող տարածաշրջանային և գլոբալ անվտանգության համատեքստում։ Данная статья посвящена всестороннему анализу ключевых характеристик Армии обороны Республики Арцах как институционального и социокультурного феномена, сформировавшегося в условиях перманентной угрозы, обусловленной многолетней агрессией и блокадой со стороны Азербайджана. Вооружённые силы Республики Арцах рассматриваются не только как оборонно-безопасностная структура, но и как основополагающий институт политической консолидации, национальной мобилизации и сопротивления, институционального самосохранения и мобилизационного ресурса самоорга-низации общества. Исследование охватывает институциональную эволюцию, организационную структуру, боевой потенциал и общественное восприятие Армии обороны, включая её роль в формировании оборонных стратегий, идеологии безопасности и символического образа государственности. Эмпирическая база статьи опирается на материалы официальной военной прессы, архивные фонды Министерства обороны Республики Арцах, ресурсы Научного центра «Качар», а также на личные наблюдения автора как непосредственного участника анализируемых процессов. Качественный дискурсивный анализ позволяет выявить ключевые нарративы и их роль в формировании военной идеологии, институциональной идентичности и культурно-политической стабильности. Особое внимание в статье уделяется роли военной прессы как инструмента идеологи-ческой артикуляции, институционального самоосмысления и общественной легитимации. Опыт Армии обороны Республики Арцах позволяет не только глубже осмыслить специфику армейского строительства в условиях внешнеполитической изоляции, но и представляет собой методологическую основу для переоценки миссии, задач и идейно-ценностной платформы современных Вооружённых Сил Республики Армения в условиях трансформирующейся региональной и глобальной системы безопасности.},
 title={On Certain Characteristics of the Defence Army},
 type={Հոդված},
 keywords={History and Political Science},
}