@misc{Հովակիմյան_Հովհաննես_1970–80-ական,
 author={Հովակիմյան, Հովհաննես},
 address={Երևան},
 howpublished={online},
 publisher={ՀՀ ԳԱԱ},
 abstract={Հոդվածում անդրադարձ է կատարվում 1970–80-ականների հայ արձակի զարգացման միտումներին՝ ելնելով քննադատական մտածողության և թեմատիկ-գաղափարական բազմազանության դիտանկյունից։ Սոցիալիստական ռեալիզմի շրջանակից դուրս գործող գրողները, չբավարարվելով առկա գրական կաղապարներով, ձգտել են նոր մոտեցումներ դրսևորել՝ մարդկային անհատականության, բարոյահոգեբանական վիճակների և հասարակական հարաբերությունների պատկերման մեջ։ Վերլուծության նյութ են դարձել այդ շրջանի հեղինակների տարբեր ժանրային փորձերը՝ պատմվածքից և վեպից մինչև էսսե ու հրապարակախոսություն, մասնավորապես Վանո Սիրադեղյանի ստեղծագործությունները՝ որպես ժամանակի տիպական երևույթ։ Ուսումնասիրության շնորհիվ պարզ է դառնում, որ նշված տասնամյակում հայ արձակը էականորեն ձևափոխվում է՝ երևան բերելով բոլորովին այլ գրական սերունդ: Այդ փոփոխությունների դիտարկումը կարևոր է ոչ միայն գրականության ներսում եղած ներքին զարգացումների, այլև այդ տարիների սոցիալ-քաղաքական մթնոլորտի արտացոլման տեսանկյունից։ The present article examines the developmental trends in Armenian prose of the 1970s and 1980s, with particular emphasis on the strengthening of critical thinking and the thematic-ideological diversity of the period. The focus is on authors operating beyond the boundaries of socialist realism who, dissatisfied with the literary conventions of the time, sought new approaches to portraying human individuality, moral-psychological conditions, and social relations. The analysis considers various genre experiments by the era’s writers – from short stories and novels to essays and journalistic writings – intermittently paying attention to the works of Vano Siradeghyan as both a representative and an original figure of the period. The study reveals that during this decade, Armenian prose underwent significant transformation, giving rise to a distinctly new literary generation. Observing these shifts is important not only for understanding the internal developments within literature but also for reflecting the socio-political atmosphere of the time. В статье рассматриваются тенденции развития армянской прозы 1970–1980-х годов, в частности, рост критического мышления и её тематико-идеологическое разнообразие. В центре внимания оказались писатели, творчество которых выходило за рамки социалистического реализма и характеризовалось новым подходом к вопросу изображения человеческой индивидуальности, её морально-психологических состояний, общественных отношений, и тем самым отвергало литературные шаблоны своего времени. Предметом анализа являются жанровые эксперименты авторов того времени – начиная с рассказов и романов и кончая эссе и публицистикой – с отдельным акцентом на творчество Вано Сирадегяна как типичного, но то же время самобытного писателя. Исследование показывает, что в указанный период армянская проза претерпела существенные изменения, в частности, сформировалось новое литературное поколение. Рассмотрение сказанного важно как с точки зрения происходивших в литературе внутренних про-цессов, так и в контексте отражения социально-политической атмосферы эпохи.},
 title={1970–80-ական թվականների հայ արձակի թեմատիկ ուղղվածությունը},
 type={Հոդված},
 keywords={Բանասիրություն},
}