@misc{Չթյան_Անահիտ_Եղիշե,
 author={Չթյան, Անահիտ},
 howpublished={online},
 publisher={ՀՀ ԳԱԱ «Գիտություն» հրատ.},
 language={hy; ru; en},
 abstract={Եղիշե Չարենցը հեղափոխական հայացքների տեր այն արվեստագետներից էր, որը նաև ի պաշտոնե կոչված էր շրջադարձային փոփոխություններ իրականացնելու արվեստի բոլոր և թատրոնի ասպարեզում` հատկապես: Դասական թատրոնը և դրա թատերական գործիչներն այդ ժամանակ դիտվում էին նոր կառուցվող բեմարվեստից դուրս և կարող էին զրկվել լիարժեք գործունեության հեռանկարից: Մանուէլ Մարությանը նրանցից մեկն էր: Չգտնելով իր տեղը հայրենի բեմարվեստում, Մանուէլ Մարությանը ստացավ կայանալու լայն հնարավորություն Սփյուռքում: Լինելով հայակենտրոն բազմաթիվ համայնքներում, Մարությանը ժամանակի ընթացքում ճանաչվեց որպես Միջին Արևելքի հայ թատրոնի կազմակերպիչ: Արդյունքում, Եղիշե Չարենցն իր նորարարական, իսկ Մանուէլ Մարությանը` ավանդապաշտ հայացքներով, ծառայեցին նույն` հայ բեմարվեստի զարգացման գործին` ինչպես հայրենիքում, այնպես էլ` Սփյուռքում: Եղիշե Չարենցը, իրենց հանդիպման օրը, Մանուէլ Մարությանին որակեց որպես հայ բեմի «մի նոր նահատակ»: Ժամանակը ցույց տվեց, որ պոետն իր այդ խոսքերով գուշակեց նաև Մարությանի ապագան: Մարությանն իրո՛ք հայ թատրոնին ծառայեց որպես մի «գաղափարապաշտ Նահատակ», արժանապատվորեն անցնելով «դժնդակ Գող-գոթայի» ի՛ր բաժինը: Եղիշե Չարենցի կյանքի ճանապարհը շատ ավելի դժնդակ էր, կիսով չափ էլ կարճ: Այսուհանդերձ, տարբեր ճակատագրեր ունեցող և հակոտնյա հայացքների տեր արվեստագետներին միավորեց նրանց անձնվիրական վերաբերմունքը հայրենի և Սփյուռքի թատրոնի կառուցման, ուրեմն նաև` հայ ժողովրդի հարատևման գործին: Егише Чаренц был одним из тех художников революционных взглядов, которые и по долгу службы были призваны претворять в жизнь коренные изменения во всех областях искусства, в театре в частности. То были времена, когда классический театр и его подвижники рассматривались вне строившегося ново-го сценического искусства и могли лишиться перспективы полноценной деятельности. Мануэль Марутян был в их числе. Оказавшись невостребованным на родине, он сумел реализовать себя в качестве театрального деятеля в армянской диаспоре и со временем стал признанным организатором армянского театра в странах Ближнего Востока. В итоге два художника – Егише Чаренц и Мануэль Марутян, первый с новаторскими, второй с традиционными взглядами, послужили общему делу развития армянского театра – один на Родине, другой – за ее пределами. В день, когда они встретились, Егише Чаренц разглядел в Мануэле Марутяне «Новомученика» армянской сцены. Время показало, что своим метким наблюдением поэт предопределил будущее Марутяна: он и в самом деле прожил жизнь в служении армянскому театру и, как «идеалист-Мученик», с достоинством прошел свой отрезок тягостного пути к «Голгофе». Вдвое короче и во много раз жесточе был жизненный путь Егише Чаренца. Несмотря на столь разные судьбы и полярные взгляды, этих художников объединяла самоотверженная преданность делу становления армянского театра на родине и в диаспоре, а в конечном счете – делу долгоденствия армянского народа в целом. Yeghishe Charents was one of those artists of revolutionary views who by their official position, too, were to effectuate radical changes in all the branches of culture, theater in particular. Those were times when classical theater and its followers were regarded outside of the newly arising stage art, and were facing the prospects of being deprived of full-fledged activity. Manuel Maroutian was one of them. An uncalled for artist in his Homeland, he, however, was able to realize himself in the Armenian Diaspora and in the course of time become recognized as an organizer of the Armenian theatre in the countries of the Middle East. Ultimately, both of these artists – Yeghishe Charents and Manuel Maroutian, the former with his innovative, and the latter with his traditional views, served the common cause – that of the advancement of the Armenian theatre in the Homeland and beyond its borders. On the day they met, Yeghishe Charents discerned in Manuel Maroutian Marutyan a “New Martyr” of the Armenian stage. Time showed that, with this shrewd observation of his, the poet prophesied the future of Marutian, who, indeed, had lived his life serving the Armenian theater and, like a “Martyr-idealist”, covered his stretch of the road to “Calvary” with dignity. Twice as short and much harsher was Yeghishe Charents’ life. Regardless of their unalike destinies and opposing views, what these two artists had in common was their selfless commitment to the cause of Armenian theater in the Homeland and Diaspora, and ultimately – to the cause of sustainability of the Armenian nation as a whole.},
 title={Եղիշե Չարենցը և Մանուէլ Մարությանը},
 type={Հոդված},
 keywords={Եղիշե Չարենց, Մանուէլ Մարության, Թատերագիտություն},
}