@misc{Մանուկյան_Արմեն_Եղիշե,
 author={Մանուկյան, Արմեն},
 address={Երևան},
 howpublished={online},
 publisher={ՀՀ ԳԱԱ «Գիտություն» հրատ.},
 abstract={Հայ գրականության երկու մեծերը՝ Եղիշե Չարենցն ու Ավետիք Իսահակյանը, առաջին անգամ հանդիպել են դեռ 1908 թ. Կարսում, իսկ 1925 թ. մարտին Վենետիկում, միասին անցկացնելով մոտ մեկ ամիս, նրանք դարձել են մտերիմ բարեկամներ: 1926-1930 թթ., երբ Իսահակյանը գտնվում էր Խորհրդային Հայաստանում, նրանց բարեկամությունը շարունակվել և է՛լ ավելի է խորացել 1936-1937 թթ.՝ Վարպետի՝ հայրենիք վերջնական վերադարձից հետո: Իսահակյանը սրտի խոր ցավով է ականատես եղել Չարենցի, ինչպես նաև մի քանի այլ հայտնի գրողների նկատմամբ սկսված քաղաքական անսանձ հալածանքներին և, հակառակ ամեն ինչին, մնացել է գրական-հասարակական կյանքից ամբողջովին մեկուսացված բանաստեղծի փոքրաթիվ բարեկամներից մեկը (եթե ոչ միակը) ընդհուպ մինչև վերջինիս ողբերգական մահը Երևանի բանտում 1937 թ. նոյեմբերի 27-ին: Ժամանակն այնպիսին էր, որ հալածանքներից ու նույնիսկ մահից ապահովագրված չէր ոչ ոք, նույնիսկ Վարպետի նման մեծությունը, բայց նա չի վախեցել և այդ սարսափելի պայմաններում անգամ շարունակել է օգնել իր բարեկամի ընտանիքին ինչով կարող էր: Հոդվածում Չարենցի և Իսահակյանի հարաբերությունների 1937 թ. պատմությունը ներկայացված է Խորհրդային Հայաստանում (և ընդհանրապես ողջ ԽՍՀՄ- ում) տիրող գրական-քաղաքական ընդհանուր մթնոլորտի ֆոնի վրա, օգտագործված են բազմաթիվ հուշեր և միայն վերջերս գաղտնազերծված փաստաթղթեր, որոնք հնարավորություն են տալիս առավել ամբողջական պատկերացում կազմելու ժամանակի, Չարենցի գրական հակառակորդների, Մոսկվայից ժամանած գրականագետ Կիրպոտինի և հայ երկու մեծ բանաստեղծների մարդկային նկարագրի մասին: Չարենցի և Իսահակյանի կարճ, բայց իր մանրամասներով չափազանց հետաքրքիր և ինչ-որ առումով նաև եզակի բարեկամությունը, անշուշտ, հայ գրական կյանքում հազվադեպ հանդիպող երևույթներից էր և այս առումով արժանի է ամենայն ուշադրության: Two great Armenian writers - Yeghishe Charents and Avetik Isahakyan first met back in 1908 in Kars, and in March 1925 in Venice, after spending about a month together, they became close friends. In 1926-1930, when Isahakyan was in Soviet Armenia, their friendship continued and deepened even more in 1936-1937, after the final return of Varpet to his homeland. With deep pain in his heart, Isahakyan witnessed unrestrained political persecution against Charents, as well as several famous writers, and, despite everything, remained one of the few (if not the only) friends of the poet completely isolated from literary and public life, until the tragic death of the latter in a Yerevan prison on November 27, 1937. The time was such that no one was immune from persecution and even death, even such greatness as Varpet, but he was not afraid and even in these terrible conditions he continued to help his friend's family in any way he could. In the article, the history of relations between Charents and Isahakyan in 1937 is presented against the background of the general literary and political atmosphere prevailing in Soviet Armenia (and in general in the whole USSR), numerous memoirs and only recently declassified documents are used, which make it possible to form a more complete picture of the time, literary opponents of Charents, the literary critic Kirpotin, who arrived from Moscow, and the human the appearance of two great Armenian poets. The brief, but extremely interesting in its details and in some sense unique friendship of Charents and Isahakyan was undoubtedly a rare phenomenon in the Armenian literary life and in this regard is worthy of all attention. Два великих армянских писателя - Егише Чаренц и Аветик Исаакян впервые встретились еще в 1908 году в Карсе, а в марте 1925 года в Венеции, проведя вместе около месяца, они стали близкими друзьями. В 1926-1930 гг., когда Исаакян находился в Советской Армении, их дружба продолжалась и еще более углублялась в 1936-1937 годах, после окончательного возвращения Варпета на родину. Исаакян с глубокой болью в сердце стал свидетелем безудержных политических преследований в отношении Чаренца, а также нескольких известных писателей и, вопреки всему, остался одним из немногих (если не единственным) друзей полностью изолированного от литературно-общественной жизни поэта, вплоть до трагической смерти последнего в Ереванской тюрьме в 27 ноября 1937 года. Время было таким, что от гонений и даже смерти не был застрахован никто, даже такое величие, как Варпет, но он не испугался и даже в этих ужасных условиях продолжал помогать семье своего друга, чем мог. В статье история отношений 1937 г. Чаренца и Исаакяна представлена на фоне общей литературно-политической атмосферы, царящей в Советской Армении (и вообще во всем СССР), использованы многочисленные мемуары и лишь недавно рассекреченные документы, которые дают возможность составить более полное представление о времени, литературных противниках Чаренца, прибывшем из Москвы литературоведе Кирпотине и человеческом облике двух великих армянских поэтов. Краткая, но чрезвычайно интересная своими подробностями и в каком-то смысле уникальная дружба Чаренца и Исаакяна, несомненно, была редким явлением в армянской литературной жизни и в этом плане достойна всякого внимания.},
 type={Հոդված},
 title={Եղիշե Չարենց և Ավետիք Իսահակյան. 37 թվականի քրոնիկոն},
 keywords={Գրականագիտություն},
}