@misc{Բարսեղյան_Սյուզաննա_Հայաստանի,
 author={Բարսեղյան, Սյուզաննա},
 howpublished={online},
 publisher={ՀՀ ԳԱԱ Հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտ},
 abstract={Համաշխարհայնացման, աճող միգրացիոն հոսքերի և սփյուռքյան համայնքների ձևավորմանը զուգընթաց հայրենադարձության երևույթն ավելի շատ է հայտնվում հետազոտողների և միգրացիոն ու սփյուռքի քաղաքականություններ մշակողների ուշադրության կենտրոնում։ Հայրենադարձության վերաբերյալ հետազոտությունները հաճախ կենտրոնանում են էքսպատրիատների, միգրանտների, ինչպես նաև փախստականների, աքսորյալների և գերիների վերադարձի գործընթացի տարբեր կողմերի վրա, ներառյալ՝ իրավական, էթիկական, մշակութային, սոցիալական, տնտեսական ևն։ Սփյուռքի ուսումնասիրությունները դիտարկում են վերադարձի միգրացիան երեք հարթություններով՝ որպես գիտական խնդիր, որպես սփյուռքյան առասպելաբանություն և որպես իրականություն՝ վերադարձած միգրանտների համար։ Այդ իրականությունը հաճախ արտացոլվում է քաղաքականություններում, որոնք իրագործվում են ավելի շատ ծագման երկրների կամ հայրենիքների, ավելի քիչ՝ ընդունող երկրների և միջազգային կառույցների կողմից։ Հայրենադարձության քաղաքականությունների վերլուծությունը հնարավորություն է տալիս հասկանալ հայրենադարձության հետ կապված մարտահրավերները, ռազմավարությունները և արդյունքները: Nation-states include or exclude certain groups or individuals into the state through migration policies, legal regulations and citizenship laws, and other means, transforming the boundaries of the nation and national identity. Repatriation has a special place in the regulation of migration flows, which is one of the forms of immigration encouraged and supported by the state. In international law the policy of repatriation is considered as the implementation of one of the fundamental human rights - the “right of return”, to move to a territory of country that he considers his homeland. Currently several dozen countries are implementing repatriation policies or have developed legislative regulations for this process. Посредством миграционной политики, правовых регуляций и законов о гражданстве национальные государства включают или исключают те или иные группы или личности в состав государства, трансформируя границы нации и национальной идентичности. В регуляциях миграционных потоков особое место занимает репатриация, которая является одной из форм иммиграции, поощряемой и поддерживаемой государством. В международном праве политика репатриации рассматривается как реализация одного из основополагающих прав человека – «права на возвращение», перемещение в страну или на территорию, которую он считает своей родиной. В настоящее время несколько десятков стран осуществляют политику репатриации или выработали законодательные регуляции этого процесса. Репатриация особенно важна для развивающихся стран, обладающих диаспорой. Привлечение человеческого, социального и финансового капитала диаспоры также имеет особое значение для развития Армении. Если для других стран основной целью репатриации является обеспечение доминанты титульной нации в этническом и/или конфессиональном составе государства, политическое значение, то для Армении, как моноэтнической страны, основные задачи репатриации можно рассматривать главным образом с точки зрения национальной безопасности и демографического, экономического, социально-культурного развития. Однако, казалось бы, простой процесс возвращения в «место происхождения» или на родину (этническую родину) сам по себе трудно поддается определению и нуждается в политике, правовых основах и программах интеграции.},
 title={Հայաստանի հայրենադարձության քաղաքականության հիմնահարցերն արդի իրողությունների համատեքստում},
 type={Աշխատություն},
 keywords={Միգրացիոն գործընթացներ},
}