@misc{Ալոյեան_Լեւոն_(Ներսեհ_Աբեղա)_Ս.,
 author={Ալոյեան, Լեւոն (Ներսեհ Աբեղա)},
 address={Երևան},
 howpublished={online},
 abstract={Սբ. Երրորդութեան նարեկացիական ըմբռնումը «Մատեան ողբերգութեան» երկում` կարծես խտացուած է իր իսկ ստեղծած՝ «եզեռակի» («թիւ միշտ եզակի եզեռակի փառք») բառում, որով շեշտելով Հօր, Որդու և Սուրբ Հոգու եռմիասնութիւնը, նա մի դէմքին վերագրուող յատկութիւններն ու յարաբերութիւնները վերագրում է նաեւ միւսներին։ Որդուն փոքրացնելով չէ, որ փառաւորում է Հօրը, և ոչ էլ Հոգին նուաստացնելով` Որդուն է տալիս նախապատուութիւնը, այլ դաւանում է «Երեքն համա- փառ` նոյն արարչութեամբ» (Բան ԼԳ.Ե.): Այդուհանդերձ Նարեկացին «Մատեանի» քնարական գլուխներում իւրահատուկ կերպով է ընկալում Քրիստոսին և Սբ. Երրորդութեան դէմքերի մէջ կարծես խտրութիւն է դնում` աւելի շատ շեշտելով ու բարձրացնելով Որդի Աստծուն։ Միաժամանակ չի շեղւում և խստօրէն հետեւում է կրօնական դոգմատիկայի պահանջներին` դրսեւորելով Սբ. Գրքի խորագիտութիւն, համարձակօրէն փորձում է նորովի «ընթերցել» Սբ. Գիրքը՝ չհեռանալով առաջին երեք տիեզերական ժողովների կողմից սահմանուած կարեւորագոյն սկզբունքներից: Нарекское понимание Святой Троицы в «Книге Скорбных Песнопений», кажись сжато в его же созданном слове «езераки» («եզեռակի» («թիւ միշտ եզակի եզեռակի փառք»), которым, ставя ударение на триединство Отца, Сына и Святого Духа, он, относящиеся одному Лику качества и отношения, соотносит так же другим Ликам. Не умаляя Сына, прославляет Отца, и не унижая Дух, предпочитает Сына, а исповедует «Трех вкупе прославляемых» (Слово 33:5). Однако Нарекаци в лирических главах «Книги Скорбных Песнопений» своеобразно воспринимает Христа и кажись предвзято относится к Ликам Святой Троицы, более отмечая и возвышая Бога Сына. Одновременно не отклоняется и строго следует требованиям религиозной догматики, отображая глубокое знание Святого Писания, смело пытается по новому «читать» Святое Писание, не удаляясь от главных принципов, утвержденных первыми тремя Вселенскими Соборами. Narekatsi’s perception of Holy Trinity in the “Book of Lamentations” can be encompassed in a word he created himself - “yezeraki” (“a number which is always singular, singular glory”). With this, he emphasizes the unity of the Father, the Son and the Holy Spirit, attributing the features and relations of one to the other two. It is not “by disparaging the Son” that he glorifies the Father, neither he “subordinates” the Holy Spirit “by naming the Son first”, but he claims: “I hold the Trinity equal in glory and in creation co-created” (33.E). Nevertheless, in the lyrical sections of the “Book of Lamentations” Narekatsi’s perception of the Christ is unique, and he seems to make a distinction between the faces of the Holy Trinity, emphasizing and elevating the Son. At the same time, Narekatsi does not deviate from the strict religious dogmatic requirements, and displaying considerable ingenuity of the Holy Book, he attempts to “read” it in a new light, not departing from the established principles of the first three Ecumenical councils.},
 title={Ս. Երրորդութեան նարեկացիական ըմբռնումը «Մատեան ողբերգութեան» երկում},
 type={Հոդված},
 keywords={Գրականագիտություն},
}