@misc{Դեմիրճյան_Պետրոս_Եղիա,
 author={Դեմիրճյան, Պետրոս},
 address={Երևան},
 howpublished={online},
 publisher={ՀՀ ԳԱԱ «Գիտություն» հրատ.},
 abstract={XIX դարավերջին արևմտահայ գրական կյանքում բուռն ու ծավալուն բանավեճ էր ընթանում նաև հին ու նոր գրական լեզուների՝ գրաբարի և աշխարհաբարի, առաջնայնության և կենսունակության կարևոր խնդրի շուրջ: Եղիա Տեմիրճիպաշյանը հենց սկզբից կանգնեց աշխարհաբարի պաշտպանության դիրքերում: Հիմնվելով ազգային և օտար հեղինակությունների (Լիդռե, Արսեն Այտընյան և այք) տեսակետների, ոչ թե հեղաշրջության, այլ բարեշրջության բնական օրինաչափությունների վրա, նա համոզված էր, որ գրաբարը՝ մեր հին ու դասական մատենագրության լեզուն, այլևս գրեթե անհասկանալի էր ժողովրդի մեծամասնության համար, իսկ «ժողովրդեան կենդանի բարբառն»՝ աշխարհաբարը, գնալով կկանոնավորվի, կզարգանա ու կճոխանա, կընդունվի ու կսիրվի ժողովրդի կողմից: Բանավեճի ընթացքում Ե. Տեմիրճիպաշյանի գլխավոր փաստարկներից էր նաև այն, որ արդի լեզվի խնդիրն օրակարգային էր ոչ միայն արևմտահայ, այլև արևելահայ իրականության մեջ, դրա օրինակները կային նաև եվրոպական ժողովուրդների լեզուների զարգացման պատմության մեջ (հիշատակում էր, օրինակ, «լատին լեզուին իտալականի, սպանականի և գաղղիականի» փոխարկման իրողությունը միջին դարերում), ինչը, ըստ նրա, հաստատում էր իր և իր համախոհների տեսակետը՝ արդի աշխարհաբարի հաղթանակի անխուսափելիության վերաբերյալ: Այդ ամենը, սակայն, չէր նշանակում դեմ գնալ դասական լեզվին ու արժեքներին: Ե. Տեմիրճիպաշյանը մշտապես հորդորում և կոչ էր անում ամենքին՝ սիրել ու սովորել իրենց մայրենի լեզուն՝ «հին ըլլայ կամ նոր…»: At the end of the 19th century, in the Western Armenian literary life, there was a stormy and extensive debate about the important issue of the primacy and vitality of the old and new literary languages/ Ashkharhabar and Grabar. Yeghia Temirchipashyan stood in the positions of the protection of Ashkarhabar from the very beginning. Based on the views of national and foreign authorities (Lidre, Arsen Aytnyan, etc.), not on the coup, but on the natural patterns of philanthropy, he was convinced that Grabar, the language of our ancient and classical bibliography, was almost incomprehensible to the majority of the people, and Ashkharabar, “the living dialect of the people,” would gradually be streamlined , will develop and prosper, will be accepted and loved by the people. During the debate Ye. Temirchipashyan’s main arguments were that the problem of the modern language was on the agenda not only in the Western Armenian, but also in the Eastern Armenian reality, there were examples of this in the history of the development of the languages of the European peoples in the Middle Ages. For example, he mentioned, “the conversion of the Latin language to Italian, Spanish and Gallic”, which, according to him, confirmed his and his associates’ point of view about the inevitability of the triumph of modern secularism. All that, however, did not mean going against classical language and values. Ye. Temirchopashyan always urged and called on everyone to love and learn their mother tongue, “old or new”. В конце XIX века в литературной жизни Западной Армении шла бурная и обширная дискуссия по важному вопросу о главенстве и жизненности старых и новых литературных языков - грабара и ашхарабара. Егия Темирчипашян с самого начала стоял на позициях защиты ашхарабара. Основываясь на мнениях отечественных и зарубежных знаменитостей (Лидре, Арсен Айтнян и др.), он был убежден, что грабар, язык нашей древней и классической библиографии, был почти непонятен большинству народа, а ашхарабар – «живой диалект народа», постепенно упорядочится, будет развиваться и процветать, будет принят и любим народом. люди. В ходе дискуссии одним из главных аргументов Э.Темирчипашяна было то, что проблема современного языка стояла на повестке дня не только в западноармянской, но и в восточноармянской действительности, примеры этого были также в истории развития языков европейских народов (он упомянул, например, о реальности преобразования «латинского языка в итальянский, испанский и галлийский») в средние века, что, по его мнению, подтвердило его точку зрения и его сторонников на неизбежность победы современного ашхарабара. Однако все это не означало идти против классического языка и ценностей. Э. Темирчипашян постоянно призывал всех любить и изучать родной язык - «старый или новый».},
 type={Հոդված},
 title={Եղիա Տեմիրճիպաշյանը ժամանակի գրական բանավեճերում},
 keywords={Գրականագիտություն},
}