@misc{Բոզոյան_Ազատ_Անտիոքի,
 author={Բոզոյան, Ազատ},
 address={Երևան},
 howpublished={online},
 publisher={Մատենադարան},
 language={hy},
 language={հայերեն},
 abstract={Սկսած 1176 թ., հայ-բյուզանդական եկեղեցական բանակցություների ամենաբուռն շրջանում, Ներսես Լամբրոնացուն մոտ կանգնած Հայոց կաթողիկոսարանի բարձրաստիճան հոգևորականների մի խումբ, ի պատասխան Մանուել Ա Կոմնենոսի առաջադրած 9 կետի, առաջարկում է Հայոց կաթողիկոսի ընտրությունը Բյուզանդական կայսերը թողնել միայն այն դեպքում, երբ Բյուզանդական կայսրությունը Ամենայն Հայոց կաթողիկոսությունը կճանաչի իբրև Անտիոքի պատրիարքական աթոռ։ Հայոց եկեղեցին առաջնորդվում էր այն հիմնադրույթով, որ դրանով կարող է մեղմացնել բյուզանդական, արևմտաասորական և կաթոլիկ եկեղեցիների միջև արդեն մի քանի դար տևող հակամարտությունը Անտիոքի եկեղեցական աթոռի շուրջ, որի հետևանքով ԺԲ դարում բյուզանդական և լատին պատրիարքները հաճախակի լքում էին իրենց աթոռանիստն հանդիսացող քաղաքը։ Այս նպատակի իրագործումով Հայոց եկեղեցին հույս ուներ իրապես հաղորդակից դառնալ ոչ միայն բյուզանդական, այլ նաև Հռոմի, հակոբիկ և նեստորական ասորի եկեղեցիներին։ Այս ենթատեքստն առկա է նաև Հայոց կաթողիկոս Գրիգոր Է Անավարզեցու (1293-1207) գործունեության մեջ։ Նույն համատեքստում նկատելի է նաև Լևոն Մեծագործի (1187-1219)՝ Անտիոքի խաչակրաց իշխանությունը կիլիկյան Հայաստանին միացնելու ջանքերը, որոնք ավարտվեցին բացարձակ անհաջողությամբ։ Starting from 1176, a group of high-ranking Armenian clerics close to Nersēs of Lambron, the Bishop of Tarsus, in response to the 9th point of the demand set forth by Manuel I Komnenos (1143–1180), proposed the emperor to recognize the Armenian Catholicos as Patriarch of Antioch. According to Nersēs, only such a change in the hierarchical system of the Ecumenical Church could enable the emperor to participate in the election of the Armenian catholicoi. The Armenian church leaders were guided by the principle that such a change could mitigate the conflict between the Byzantine, Western Syrian and Catholic churches over the patriarchate of Antioch, which had already lasted for several centuries. By achieving this goal, the Armenian Church hoped to commune not only with the Byzantine but also with the Roman, West and East Syrian churches. This endeavor was also present in the activities of the Armenian Catholicos Gregory VII of Anavarz (1293–1307). The efforts of Leo the Great (1187–1219) to unite the Cilician state with the Crusadеr state of Antioch are also noticeable – a policy that ended in complete failure. Начиная с 1176 года группа высокопоставленных армянских клириков, приближенных к епископу Тарса Нерсeсу Ламбронаци, в ответ на девятый пункт требования, изложенного Мануилом I Комнином (1143-1180), предлагала императору признать Армянского католикоса патриархом Антиохии. По мнению Нерсeса, только такое изменение в иерархической системе Вселенской церкви дало бы возможность императору участвовать в выборах армянского католикоса. Армянские церковные деятели полагали, что такое изменение может смягчить конфликт между византийской, западно-сирийской и католической церквами по поводу церковного престола Антиохии, который длился уже несколько столетий, и надеялись достичь соглашения с ними. Этот подтекст присутствовал и в деятельности армянского католикоса Григора VII Анаварзского (1293-1307). Tакже заметны старания Левона Великого (1187-1219) объединить Киликийское государство с антиохийским государством крестоносцев – политика, которая была обречена на полный провал.},
 title={Անտիոքի դերը Լևոն Մեծագործի քաղաքականության մեջ},
 type={Հոդված},
 keywords={Պատմություն},
}