@misc{Սարիբեկյան_Հրաչյա_«Փարվանա».,
 author={Սարիբեկյան, Հրաչյա},
 address={Երևան},
 howpublished={online},
 publisher={«Դիզակ պլյուս» հրատարակչություն},
 language={hy},
 language={ru},
 language={en},
 abstract={Հոդվածում Հովհ. Թումանյանի «Փարվանա» բալլադը մեկնաբանվում է որպես մարդու՝ մարմնական կրքերի ու տենչերի կրակից ազատվելու և աստվածային իմաստությանը կամ «սրբազան լույսին» հասնելու փորձություն, որ կտրիճներն անկարող են հաղթահարել: Նրանց կերպարանափոխությունը թիթեռների և կրակի մեջ այրվելու այլաբանությունը (պատահական չէ, որ հին հույները թիթեռ և հոգի հասկացությունները միևնույն՝ «պսիխե» բառով են արտահայտել) մեկնաբանվում է որպես հոգիների՝ մարմնական տենչերի մեջ այրվելու և այդ պատճառով իմաստությանը կամ Փարվանա դիցուհուն չարժանանալու փոխաբերություն: Баллада Ов. Туманяна "Парвана" в статье трактируется как испытание для освобождения от огня плотских страстей и достижение божественной мудрости и ''святого пламени'', которое не могут преодолеть удальцы. Аллегория их превращения в бабочек и сгорание в пламени трактируются как метафора сгорания душ в плотских желаниях (не случайно, что древние греки именовали бабочку и душу одним словом - психэ), по причине которой они не удостаиваются мудрости или принцессы Парвана. In the article the ballad of "Parvana", was written by H.Tumanyan, is interpreted as a personal attemt of liberation of human passions or efforts of achievement to divine wisdom or "sacred light" which is impossible for heroes. Their metamorphosis into butterflies and their burn in the fire which is an allegory ( it is not contingency that ancient Greeks had expressed the terms of butterflies and souls with the same term of "psycho") is interpreted as a metaphor for souls burning in bodily desires and therefore not worthy of wisdom or the princess of Parvana.},
 title={«Փարվանա». Էզոթերիկ ընթերցում},
 type={Հոդված},
 keywords={Գրականագիտություն},
}