@misc{Ալեքսանյան_Կարինե_«Սողացող,
 author={Ալեքսանյան, Կարինե},
 howpublished={online},
 abstract={Ուսումնասիրությունը նվիրված է թուրքական դիվանագիտական զինանոցում մշակված և 1920թ. թուրք-հայկական պատերազմի շրջանում իրականացված «սողացող նվաճման» ռազմավարության հարցին: Ռազմական ակտիվ գործողությունների և դրանից հետո միջազգային իրավունքի ու զինադադարի պայմանների խախտմամբ հակառակորդի տարածքներ զավթելու, նրա զորքին ու բնակչությանը հոգեբանորեն ճնշելու, բանակը թուլացնելու և բարոյազրկելու պայմաններում «սողացող նվաճման» ռազմավարության իրականացմամբ թուրքերը հասան Ալեքսանդրապոլի՝ իրենց համար հնարավորինս բարենպաստ «խաղաղության» պայմանագրի կնքմանը, որն այնուհետև նույն ռազմավարությամբ ամրապնդեցին Մոսկվայի և Կարսի պայմանագրերով: Исследование посвящено стратегии «ползучее завоевание», разработанного в 1920 году во время турецко-армянской войны. В результате активных военных действий и после этого, нарушая международное право и условия прекращения огня, завоеванием территорий, психологическим давлением войск и населения, в условиях ослабления и деморализации армии, в результате стратегии «ползучее завоевание» турки достигли как можно более благоприятного для себя подписания «мирного» соглашения об Александрополе, которое затем было укреплено такой же стратегией договорами Москвы и Карса. The study focuses on the "creeping conquest" strategy developed in 1920 during the Turkish-Armenian war. As a result of active hostilities and after that, violating international law and ceasefire conditions, conquering territories, psychological pressure of troops and population, in conditions of weakening and demoralization of the army, as a result of the strategy of "creeping conquest", the Turks achieved the most favorable signing of the “peaceful’’. The agreement on Alexandropol, which was then reinforced by the same strategy with the treaties of Moscow and Kars.},
 title={«Սողացող նվաճման» թուրքական ռազմավարությունը 1920 թ. թուրք-հայկական պատերազմի շրջանում},
 type={Հոդված},
 keywords={Հայոց պատմություն},
}